مدح و ولادت امام جواد علیه‌السلام
شادی كل عـباد اسـت عباد است عـباد فتح ابـواب مراد است مراد است مراد شادی و شورجهاد است جهاد است جهاد عید میلاد جـواد است جواد است جواد مظهرعفو رحیم است رحیم است رحیم كه كریم ابن كریم است كریم است كریم حبّــذا شـمس ولایـت قـمـرت بخـشیدند بصـر نـوری و نـور بصرت بخـشیدند قرص خورشید به وقت سحرت بخشیدند خـود جـوادی و جـواد دگرت بخـشیدند گشتـه از فیض گلت بیت ولایت گلشن دیــده‌ات باد به دیـدار مــحــمـد روشن این پسر مظـهر حسن احد دادگر است این پسرخلق زمین را و زمان را پدر است این پسر همچو پدر بضعۀ خیر البشر است این پسرازهمه خوبان جهان خوب‌تراست این پسرهستِ رضا هستِ رضا هستِ رضاست همچو قرآنِ محمد به سر دستِ رضاست این جواد است كه جود آمده جود از كرمش خواهد ار جود كند ظرف وجود است كمش جود آرد همه شب سجده به خاك قدمش ماه و خورشید بود گرم طواف حرمش هر طرف روی كند باز مه محفل ماست حرمش كعبه جانها به حجاز دل ماست حامد خالق و دردانـۀ محمود است این به جمال ازلی شاهد و مشهود است این کنز مخفی ابد را در مقصود است این گوهرهشت سپهر كرم و جود است این صـاحـبان كرم و جـود جـوادش گـویند كعـبـۀ اهـل دل و بـاب مـرادش گـویند ای به هرلحظه دو صد جان وسرم قربانت نیست چـیزیم کـه گویم، هـنرم قـربانت جان چه قابل كه زجان خوب‌ترم قربانت پــدرت گـفـت كه جـان پـدرم قـربـانـت تو به تن روح وبه سر شور وبه دل آرامی رضوی روی، علی خوی و محمد نامی كل هستی چو كف دست به پیش نظرت دو مطیعنـد و غلامنـد، قــضا و قدرت هر كجا پای نهی علم بـود پشت سرت پـور اكـثـم زده زانـوی تـلـمّـذ به برت به خدایی كه تو را داده چنین جاه و مقام تو ولـی نعـمـت مایـی و امـام ابن امام پور هارون ستمگر چو مقام تو شناخت رنگ از چهره،قراراز دل و هوش از سر باخت آتشی بود كه در شعلۀ نـور تو گداخت گوئیا قلب ورا نطق تـو از كار انداخت خـبـری تـازه ز اســرار الـهـی گـفـتـی از هـوا و مه و ابر و یم و ماهی گفتی ای وجـود تو هـمه شـاهـد یـكـتـایی تو قـلـم صنـع كـنـد فـخـر بـه زیـبـایـی تـو مـاه حـیـرت زدۀ حُـسـن تـماشـایـی تو زنده هر مرده دل از فـیض مسیحایی تو رضوی ماه رضا جلوۀ تو در دل ماست دست ما خالی و جود تو همه حاصل ماست كیست تا چون تو به یك قطره دو دریا بدهد به گـدا بـیـشـتر از ثـروت دنـیـا بــدهـد با كلامش هـمـه را شهـد مـصـفا بـدهد حـرز مـــادر را بـر قـاتـل بـابـا بـدهـد ای هماره كرم و جود و عـطا زندۀ تو جود كن جود كه جود است برازندۀ تو مـن كیـم خـاك گـدایان سر كـوی تـوأم خالی ام از همـه و پـر ز هیـاهوی توأم تشنه‌ام تشـنه ولـی تشنه لب جوی توأم میـثم بی سـر و پـایم كه ثـنـا گـوی توأم گرچه قابل نبود دم زدنم وقف شماست قلم و طبع و زبان و سخنم وقف شماست |